W 1990 roku na Pojezierzu Łęczyńsko-Włodawskim, gdzie znajduje się unikalna biosfera: torfowiska, lasy bagienne, flora i fauna charakterystyczna dla tundry,
utworzono Poleski Park Narodowy. W obecnych czasach jest to ostatni fragment poleskiego krajobrazu,
który oparł się intensywnym melioracjom lat sześćdziesiątych ubiegłego wieku.
Przez Poleski Park Narodowy przechodzi kilka znakowanych szlaków turystycznych, pieszych i rowerowych, a nawet szlak konny.
Najciekawsze są jednak specjalnie wytyczone znacznie od nich krótsze ścieżki dydaktyczne,
biegnące przez szczególnie interesujące i charakterystyczne ekosystemy Parku. Ścieżki te w podmokłych rejonach prowadzą po drewnianych kładkach.
W wielu miejscach zbudowano przy nich platformy widokowe, zadaszenia turystyczne,
ławki i przede wszystkim liczne słupy z tablicami podającymi najważniejsze informacje o otaczającej przyrodzie.
Największym mieszkańcem poleskich bagien jest łoś. W lasach spotykamy sarny, jelenie i dziki, czasem pojawia się wilk.
W Poleskim Parku Narodowym występuje żółw błotny, jedyny polski gatunek żółwia dawniej powszechnie spotykany,
dzisiaj najbardziej zagrożony gatunek gada w Polsce.
Robert Remisz
