Nazwa parku wzięła się od wyspy, która kiedyś była piaszczystą łachą na Wiśle w miejscu parku.
Połączenie ze stałym lądem Kępa Potocka otrzymała w latach 40-tych XX wieku.
Kanałek stał się w naturalny sposób starorzeczem. Kępa Potocka jeszcze w XVIII stuleciu była wydłużoną wyspą pośrodku głównego nurtu Wisły.
Zmiany koryta rzecznego spowodowały już z początkiem XIX wieku zakotwiczenie się wiślanego ostrowia
przy piaskowej łasze przybrzeżnej na wysokości ówczesnej osady folwarcznej Potok, zwanej tak od właścicieli z rodziny Potockich.
W czasach międzywojennych projektowano tutaj park o charakterze rekreacyjnym. Podczas II wojny światowej Kępa odegrała rolę historyczną.
We wrześniu 1939 roku przebiegała tu linia obrony Warszawy,
natomiast w trakcie powstania warszawskiego od 18 do 21 IX 1944 znajdował się tu przyczółek desantowy
jednostek 6 pułku 2 dywizji piechoty I Armii Wojska Polskiego generała Zygmunta Berlinga.
W latach po II wojnie światowej Kępa Potocka stanowiła jedno z miejskich wysypisk gruzu, głównie z Żoliborza, Bielan i Starówki.
Park Kępa Potocka w dzisiejszym kształcie został założony w latach 60-tych XX wieku na terenach między Wisłą a jej starorzeczem,
które jeszcze przed wojną oddzielało od Marymontu wyspę Kępa Potocka. Centralnym elementem parku jest starorzecze Wisły,
nazywane przez okolicznych mieszkańców kanałkiem. Dookoła niego wytyczono alejki dla pieszych, ustawiono ławki i utworzono ścieżki rowerowe.
Północną część parku zajmują stare ogrody działkowe. Sprzyjają one ptactwu nad starorzeczem.
Występuje tu stale kilka gatunków ptaków wodnych: kaczka krzyżówka, mewa śmieszka, czy mewa pospolita. W starorzeczu są także ryby.
Robert Remisz
