Piekielna Dolina, tak po przetłumaczeniu z niemieckiego brzmi nazwa regionu położonego we wschodniej Austrii, niecałe 100 kilometrów na południe od Wiednia.
Hollental to właściwie dwa pasma górskie: Rax i Schneeberg leżące po dwu stronach głęboko wciętej doliny, której dnem płynie górska rzeczka Schwarza.
Region był mekką wspinaczy wiedeńskich, którzy na przełomie XIX i XX wieku wytyczyli pierwsze drogi.
Najbardziej znane współcześnie klasyki to: Akademikersteig z 1900 roku o trudnościach II/400 metrów na ścianie Vordere Loswand,
Malersteig z 1901 roku o trudnościach III/400 metrów na ścianie szczytu Prein,
czy Wiener Neustädter Steig z 1902 roku o trudnościach IV/400 metrów na ścianie Hintere Loswand.
Na wapiennych turniach poprowadzone są drogi mające wysokość od 120 do 520 metrów, czyli dłuższe niż w Polskich Tatrach.
W sektorach niżej położonych wspinanie ma charakter leśny, w ścianie jest sporo pojedyńczych drzew, czasami ułatwiających wspinanie,
a momentami wręcz przeciwnie. Podejścia i zejścia nastręczają zdecydowanie mniej problemów niż w Tatrach, chociaż niektóre nie są proste orientacyjnie.
Należy pamiętać, że Hollental to Alpy wschodnie i na drogi wielowyciągowe, jak to w górach, zaleca się poranne wychodzenie,
aby przed popołudniową burzą wrócić ze wspinania.
W Hollentalu większość wspinaczy śpi na darmowym parkingu w Kaiserbrun, gdzie jest wc i ciepła woda w umywalkach.
Alternatywą jest pobliskie schronisko Weichtalhaus. Najbliższy sklep znajduje się w miejscowości Reichenau,
a w Glognitz jest jedyny w okolicy sklep wspinaczkowy, gdzie kupić można przewodnik wspinaczkowy po Hollental.
Hollental jest świetnym miejscem, by sprawdzić się w różnych formach wspinania.
Występują tu wszystkie formacje skalne, jakie tylko sobie zażyczymy: płyty, rysy, filary, kominy, zacięcia i okapy.
Oprócz okapów, wszystkie wymienione formacje można znaleźć w różnej skali trudności. W dużej ilości występują ucha skalne.
Na starszych drogach stałymi punktami asekuracyjnymi są haki, ale na większości dróg standardem są ringi.
Niektóre drogi są podpisane, co ułatwia orientację. Z niektórych dróg można zjeżdżać, ale z większości trzeba schodzić.
Warto wziąć podejściowe buty. Zejścia to często strome ścieżki i odcinki via ferrat. Skała ma doskonałe tarcie.
Robert Remisz
Czerwiec 2015 roku - widok na Schneeberg 2076 m, wybitny szczyt w paśmie Rax i Schneeberg na wschodnim krańcu austriackich Alp.
Jest to najbardziej na wschód wysunięty szczyt alpejski o wysokości przekraczającej 2000 m
Schronisko Otto Schutzhaus, które było naszą bazą wypadową.
Podchodzimy pod ścianę Preinerwandplatte.
Drugi wyciąg drogi Direkte Preinerwandplatte.
Zespół wspina się na drodze Mit Goetllicher Hand.
Trzeci, kluczowy wyciąg drogi Direkte Preinerwandplatte.
Czesi na drodze Ostweg.
Ostatni wyciąg drogi Direkte Preinerwandplatte.
Urwisko wschodniej ściany Preinerwand.
Krótkie podejście i jesteśmy na szczycie Preinerwand 1783 m.
Zejście do schroniska Otto Schutzhaus.
Kolejnego dnia idziemy pod ścianę Lechnermauern.
Wspinamy się długą, 240 metrową drogą Westkamin.
Następnego dnia znowu docieramy pod ścianę Preinerwandplatte.
Dwójkowy zespół wspina się na pierwszym wyciągu na drodze Mit Goetllicher Hand.
My tym razem wspinamy się drogą Ostweg.
Lipiec 2011 roku - przeprowadzamy z Darkiem rekonesans pod interesującymi nas ścianami.
Gross Hollental.
Wspinamy się na ścianie Vordere Stadlwand, pierwszy wyciąg piątkowej drogi Peternpfad.
Wyjście z drogi Richterweg - ściana Stadlwand.
Droga zejściowa.