Wąziutki pasek lądu wbijający się w Morze Bałtyckie, oddzielający Zalew Kuroński od otwartego morza to Mierzeja Kurońska.
Park Narodowy Mierzeja Kurońska najwygodniej jest zwiedzać odbywając podróż własnym samochodem.
Park Narodowy Mierzeja Kurońska - po litewsku Kursiu Nerija - został założony w 1991 roku, po opuszczeniu mierzei przez wojska radzieckie,
które kiedyś miały tam swoją bazę, a sama mierzeja była niedostępna dla przeciętnego turysty.
Względna niedostępność rejonu przyczyniła się do utrzymania unikatowego charakteru ekosystemu.
Mierzeja Kurońska jako park narodowy, zarówno część litewska, jak i rosyjska została w całości wpisana na Listę Światowego Dziedzictwa Przyrodniczego UNESCO.
Na terenie parku Kursiu Nerija znajdują się dwa rezerwaty ścisłe: Grobstas i Naglis,
obydwa chroniące obszar ruchomych wydm znacznie większych i wyższych niż w Słowińskim Parku Narodowym,
niektóre wydmy - Sklandytoju, Angiu Kalno, Urbo Kalno - mają ponad 100 metrów wysokości.
Cztery parki krajobrazowe - Parnidys, Karvaiciai, Juodkrante i Lapnugrais oraz małe parki kulturowe - w Nidzie oraz osadach Juodkrante i Preila.
Mierzeja Kurońska architekturą przywodzi na myśl Skandynawie, przypomina też o dawnej przynależności półwyspu do Prus.
Tradycyjne, dwurodzinne chaty rybackie zbudowane są z drewnianych bali, a ich ściany od zewnątrz obite są pionowo deskami.
Dachy pokryte są dachówką lub trzciną. Prawie wszystkie chaty rybackie zwrócone są frontową ścianą w stronę Zalewu.
Aby zobaczyć tradycyjne budownictwo warto odwiedzić wioski: Juodkrante, Prevalka i Preila.
Centrum administracyjnym jest Nida - największa i najpiękniejsza litewska miejscowość na Mierzei.
Robert Remisz
Inne atrakcyjne miejsca na Litwie:
Wileńszczyzna
Żmudzki Park Narodowy